Fjöllin hafa vakað,
í þúsund ár.
Ef þú rýnir inn í bergið,
sérðu glitra tár.
Orð þín kristal tær
drógu mig nær og nær.
Ég reyndi að kalla á ástina,
sem úr dvalanum reis í gær.

Þú sagðir mér frá skrýtnu landi,
fyrir okkur ein.
Þar yxu rósir á hvítum sandi,
og von um betri heim.
Ég hló, þú horfðir á,
augu þín svört af þrá.
Ég teygði mig í himininn,
í tunglið...reyndi að ná.

Sá er talinn heimskur,
sem opnar sína sál.
Ef hann kann ekki að ljúga,
hvað verður um hann þá.
Undir hælinn verður troðinn,
líkt og laufblöðin smá.
Við hræðumst hjarta hans
og augun blá.